Part seven.

Jest gdzieś twoje szczęście,

co na Ciebie czeka też.

Jest gdzieś twoje miejsce,

przyjdzie dzień, że zobaczysz je.

- Malwina? – w twoim głosie da się usłyszeć zdziwienie. No tak, to zapewne ostatnie miejsce, w którym byś się mnie spodziewał  – Nic ci się nie stało? – pytasz, wyciągając do mnie rękę aby pomóc mi wstać.

Kiedy wreszcie za twoją pomocą udaje mi się podnieść z podłogi czuję, jak mocno dostało się mojej kości ogonowej i automatycznie krzywię się, co nie umyka twojej uwadze. W tym samym momencie zza twoich pleców słyszę ciche, ale pełne złości chrząknięcie, a moim oczom ukazuje się niewysoka blondynka o ostrych rysach twarzy. Rozpoznaję w niej kobietę, którą czule obejmowałeś po jednym z meczy Ligi Światowej. Aż za dobrze pamiętam tą sytuację, bo wtedy po raz pierwszy mój świat rozpadł się na drobne kawałki. Dostrzegam zmieszanie na twojej twarzy i skruszone spojrzenie, które posyłasz blondynce.

- Panie się nie znają. Malwina, poznaj moją dziewczynę, Natalię. Natalia, to Malwina, wielka fanka siatkówki – kończysz prezentację.

Chcę być w pełni kulturalna, więc wyciągam rękę w kierunku twojej dziewczyny. Ta jednak mrozi mnie zimnym spojrzeniem i nie odwzajemnia gestu. Speszona chowam rękę, lecz jednak gdzieś w głębi narasta we mnie jakieś inne uczucie, które w tej chwili kompletnie ignoruję. Nie pozwolę tej kobiecie zepsuć mojego świetnego humoru, co to, to nie! Postanawiam więc jak najszybciej się ewakuować z tego miejsca, wrócić do znajomych i świętować dobre wieści.

- Miło było was spotkać, ale muszę już lecieć, znajomi na mnie czekają – wypowiadam te słowa zanim zdążysz otworzyć usta – Cześć! – odwracam się na pięcie, nie oglądając się za siebie. Dobiegam do SKMki i staram się wymazać to spotkanie z pamięci – w końcu mam co świętować. Jadę więc do klubu, w którym zostawiłam znajomych i już wiem, że tej nocy nie wyjdę z niego trzeźwa.

*

Stoję w oknie i razem z bratanicą wypatruję pierwszej gwiazdki. Mała jest niesamowicie podekscytowana i nie zniechęca jej nawet fakt, że stoimy w oknie już dobrą godzinę, a gwiazd jak nie było, tak nie ma.

- Aniu, mówiłam Ci, jeszcze za wcześnie na pierwszą gwiazdkę. Chodź, pomożemy babci w kuchni i za niedługo tu wrócimy, dobrze? – staram się przekonać małą. Niestety, jest tak oddana swojemu zadaniu, że nawet nie odpowiada, a jedynie kręci przecząco głową. W tej samej chwili rozdzwania się mój telefon, więc wołam brata żeby pilnował małej, a sama biegnę odebrać. Dopadam telefon i w obawie, ż dzwoniący za chwilę zwątpi, odbieram bez patrzenia na wyświetlacz, rzucając zdyszane „tak?”.

- Hej! Nie przeszkadzam? – Pytasz. Wow, dzwonisz do mnie w wigilię? Ale dlaczego?

- Nie, wręcz przeciwnie. Od godziny wypatrywałam z bratanicą pierwszej gwiazdki i mała za nic nie chciała słyszeć, że jeszcze na to za wcześnie. Także chyba powinnam dziękować ci za urozmaicenie tego czasu – śmieję się do słuchawki.

- Czyli mam idealne wyczucie czasu. Słuchaj… - zaczynasz – dzwonię, ponieważ chciałem życzyć ci wesołych świąt. Wczoraj tak szybko uciekłaś z lotniska, że nawet nie zdążyłem nic powiedzieć. I tu pojawia się drugi powód, dla którego dzwonię… - milkniesz na kilka sekund podczas których w mojej głowie pojawia się setka myśli – Chciałem cię przeprosić za zachowanie Natalii. Trochę pokłóciliśmy się przed wylotem i przelała część tej złości na ciebie. Jest mi niezmiernie głupio dlatego cię przepraszam – kończysz. No tak, to tylko przeprosiny. „Czego ty się, głupia, spodziewałaś? Wyznania miłosnego?” ganię się w myślach.

- Nic nie szkodzi, każdy może mieć gorszy dzień – udaję, że mnie to nie obeszło – Ja tobie też bym chciała życzyć wesołych świąt. A na jak długo zostajesz w Polsce?

- Do sylwestra. W Nowy Rok mam samolot powrotny. Właśnie, mam do ciebie dość nietypowe pytanie. Obiecaj, że nie odpowiesz od razu „nie”, ale że się zastanowisz, ok? – mój mózg po raz kolejny pracuje na intensywnych obrotach i raczy mnie tysiącem pomysłów na sekundę. Staram się to zignorować i składam ową obietnicę, chociażby dlatego, że zżera mnie niesamowita ciekawość.

- Organizujemy w Warszawie sylwester dla siatkarzy, będzie całkiem sporo osób. Może zechciałabyś przyjść na niego z moim kolegą, Fabianem Drzyzgą? – wyrzucasz z siebie na jednym oddechu. Sylwester? Z tobą? Zawsze! Tylko dlaczego mam iść z Fabianem? Co on, sam nie potrafi sobie znaleźć panny? Zachowuję jednak te przemyślenia dla siebie i siląc się na poważny głos po prostu się zgadzam, czym cię zaskakuję. Wtem słyszę, jak Ania krzyczy z radością, że dopatrzyła się pierwszej gwiazdki. Jej głos dociera również do ciebie.

- Słyszę, że twojej bratanicy udało się w końcu dojrzeć pierwszą gwiazdkę. Nie przeszkadzam już więcej w takim razie. Resztę informacji przekażę ci na dniach. Jeszcze raz Wesołych Świąt ci życzę.

- Dziękuję i w takim razie czekam na informacje. Pa!

- Ej, Malwina! – zatrzymujesz mnie przed rozłączeniem się – Dziękuję, że się zgodziłaś.

Po tej rozmowie czuję, że przez resztę świątecznego czasu banan na twarzy będzie towarzyszył mi w każdej chwili. Mój dobry humor nie umyka uwadze reszty domowników, jednak nikt nic nie komentuje, a ja jestem im za to wdzięczna. Po raz pierwszy od dawna święta sprawiają mi taką radość. Jeden telefon, jedna rozmowa i jedno pytanie, a jak wiele potrafią zmienić. Tylko jak ja wytrwam tyle czasu do sylwestra?

*

Znowu spóźniona, ale jednak jestem. Brak czasu daje mi się bardzo we znaki, a jeszcze oddaję laptopa do naprawy, więc na wykładach nie nadrobię pisania kolejnych rozdziałów – pozostaje mi tylko tworzenie w domu. Mam wrażenie, że baaaardzo powoli rozwijam akcję i nie za bardzo mi się to podoba. Będę musiała coś z tym zmienić. Kolejny rozdział także może pojawić się z poślizgiem, jednak liczę na Waszą wyrozumiałość. Do następnego!