Part five.

It's the strangest thing, that I can feel, so much for someone somehow
And I cannot hide, even if I try
You mean everything to me
Any fool can see, what you've done to me
You mean everything to me
And when you're not here I just cry
Hey, and when you're not here I could die.

Przestępuję z nogi na nogę starając się choć trochę rozgrzać. Jest późno, zimno i do domu daleko. Stoję przed halą i czekam, aż pożegnasz się ze wszystkimi i wyjdziesz do mnie, abyśmy mogli ruszyć do Warszawy. Wciąż nie wierzę w wydarzenia z ostatniej godziny. Po raz kolejny mocno się szczypię i po raz kolejny czuję ból – to nie jest sen. Tylko kiedy to do mnie dotrze? Z zamyślenia wyrywa mnie Twój głos

- Chodź, pewnie strasznie zmarzłaś. Przepraszam, że to tak długo trwało – mówiąc to delikatnie popychasz mnie w kierunku Twojego samochodu. Nie wiem co powiedzieć, więc milczę. Kiedy wreszcie docieramy do twojego samochodu z ulgą siadam na miejscu pasażera. Nie ukrywam, zmarzłam tak, że aż cała się trzęsę. Zauważasz to i od razu rozkręcasz ogrzewanie. Powoli wyjeżdżamy na Częstochowskie ulice, a ja delikatnie Cię obserwuję. Za kierownicą jesteś niesamowicie rozluźniony i wiem, że jestem z Tobą bezpieczna. Banalne uczucie, ale jednak tak niesamowicie ważne. Szukam w głowie jakiegoś ciekawego tematu do rozmowy, jednak jak na złość mam pustkę.

- Wygląda na to, że spędzimy ze sobą trochę czasu w tym samochodzie. Może w takim razie opowiesz mi coś o sobie? To dobra okazja, żebym mógł Cię poznać – zaczynasz.

- Hmm… nie przepadam opowiadać o sobie, ale ok. Co chcesz wiedzieć? – odpowiadam zadowolona, że to Ty zacząłeś rozmowę.

- Może na początek powiesz mi, czym się zajmujesz? Nie będę pytał, skąd jesteś, bo to już chyba wiem – posyłasz mi delikatny uśmiech. O nie, błagam, nie rób tego! Nawet nie wiesz, jak bardzo Twój uśmiech mnie onieśmiela. Ale zbieram się w sobie i zaczynam mówić – w końcu to moje 5 minut, które obiecałam sobie, że dobrze wykorzystam. I tak, powoli, rozmowa nabiera tempa, relaksuję się i czuję, jakbyśmy się znali wieki.

*

- Hej, Malwina – dociera do mnie Twój delikatny głos i lekkie szturchanie. Przecieram oczy i ze zdumieniem stwierdzam, że jesteśmy już w Warszawie. Cholera jasna, usnęłam! Ale kiedy? Przecież tak bardzo się przed tym broniłam. Ostatnie co pamiętam, to jak opowiadałeś mi o Rosji. Zdaje się, że to wtedy odpłynęłam. Momentalnie się budzę i siadam prosto.

- O rety, strasznie Cię przepraszam! Nawet nie wiem kiedy usnęłam. Widzisz, taka ze mnie towarzyszka podróży – śmieję się do niego.

- Nic się nie przejmuj, usnęłaś dopiero jakieś 20 minut temu. To gdzie Cię podrzucić?

- Na Górnośląską poproszę – uśmiecham się, jednak w głębi wcale do śmiechu mi nie jest. Za kilka minut się rozstaniemy i nie wiem, co będzie dalej. Czy w ogóle będzie coś dalej…?

- Jesteśmy. Dziękuję Ci za towarzystwo, gdyby nie Ty to droga by mi się na pewno niesamowicie dłużyła – mówiąc to patrzysz się prosto na mnie.

- Cała przyjemność po mojej stronie, chociaż idealną towarzyszką podróży to ja nie jestem – śmieję się na wspomnienie ostatnich 30 minut.

- No nic, miło było, ale muszę się zbierać na lotnisko. Czas wracać do Rosji zwłaszcza, jeśli chcę, aby trener puścił mnie do domu na święta – przerywasz i widać, że nad czymś się zastanawiasz – A może zechciałabyś mi zostawić jakiś kontakt do siebie? Maila, skype’a?

- Oczywiście! – odpowiadam odrobinę zbyt szybko. Wyciągam notes z torebki i zapisuję Ci nie tylko maila i skype’a, ale też zostawiam swój numer telefonu. A co, raz się żyje! Muszę zaryzykować, nie mam nic do stracenia. – Proszę. W takim razie czekam na jakiś odzew z Twojej strony. Spokojnej podróży i jeszcze raz dziękuję za podwózkę – Powoli otwieram drzwi samochodu. Jeszcze pochylam się, aby się pożegnać, jednak nie dajesz mi dojść do głosu.

- Polecam się na przyszłość. Miło było cię poznać. Mam nadzieję, że do zobaczenia – posyłasz mi jeden z najpiękniejszych  uśmiechów i już wiem, że mówisz szczerze.

- Ja też mam taką nadzieję. A więc do zobaczenia – po tych słowach zamykam drzwi samochodu i patrzę, jak włączasz się do ruchu. Moje serce wypełnia nadzieja. Nadzieja na to, że to nie było nasze ostatnie spotkanie.

* 

Weno, weno, gdzie się podziałaś? Chyba najgorszy rozdział ze wszystkich. Wniosek? Mogę pisać tylko po nocach – w dzień wena za nic nie przychodzi. Wybaczcie poślizg, ale spowodowane jest to zarówno brakiem weny właśnie, jak i czasu. Mam nadzieję, że nie zrezygnowałyście ze mnie jeszcze i mimo wszystko od czasu do czasu zajrzycie tutaj. Zarobię wszystko, żeby kolejny rozdział nareszcie miał jakiś sens i nie był nudny jak flaki z olejem. Tak więc do kolejnego! :)