Part one.

Cause trying not to love you
Only makes me love you more

Powolnym ruchem co chwila stukam palcem w klawisz ze strzałką, dłużej zatrzymując się na zdjęciach, gdzie widać chociażby odrobinę Twojej osoby. Przeskakuję z galerii do galerii, i – mimo że większość zdjęć się powtarza – przeglądam je wszystkie po kolei, żeby mi nic nie umknęło. Od meczu w Łodzi minęło już kilka dni, a ze mną zamiast lepiej, jest gorzej. Patrzę na Twoje krótko obcięte włosy, które od razu kojarzą mi się – nie wiedzieć czemu – z więzieniem. Ale nawet to mi nie przeszkadza, dla mnie jesteś idealny w każdym calu. Wszędzie widać Twoje zdjęcia, praktycznie nie ma artykułu, w którym nie byłoby o Tobie wzmianki. To nie ułatwia sprawy. Wciąż nie mogę sobie darować, że nie zrobiłam wszystkiego, żeby spełnić swoje marzenia. Ale za własną głupotę trzeba płacić, w moim przypadku bardzo boleśnie. Jestem zmęczona tą sytuacją i postanawiam – to koniec. Nie z siatkówką, ale z Tobą. I z wyjazdami na mecze na razie też. Muszę zacząć terapię, jaką jest uwalnianie się od Ciebie i życie realnym światem, z ludźmi, którzy są osiągalni. Nie mogę przecież spędzić całego życia w nadziei, że w końcu cud się stanie i będziesz u mojego boku. Nie wierzę w cuda. Cuda się po prostu nie zdarzają. Nie mi.

Uświadamiam sobie, że dzisiaj muszę się stawić na noc w pracy. Całkowicie nie mam na to ochoty, najchętniej położyłabym się do łóżka z kubkiem gorącej herbaty, wzięła laptopa i obejrzała jakiś film, który choćby na trochę odciągnął moje myśli od Ciebie. Niestety, nie mam takiej możliwości a wiem, że w pracy będę miała całą długą noc na rozmyślanie. I coś czuję, że wnioski wcale mnie nie podbudują. Wchodzę więc do budynku jak na ścięcie. W pomieszczeniu socjalnym widzę garstkę ludzi, którzy jak ja czekają na wybicie godziny zero. Jest nas mało, więc zapewne zejdzie się całą noc. Nad naszą pracą czuwa kierownik i koordynator. Ten pierwszy ewidentnie mi kogoś przypomina, jednak nie mogę sobie przypomnieć, gdzie widziałam tą twarz. Zaskakujące, ale wpada mi w oko. Czy to możliwe, że istnieje szansa, abym wyleczyła się z Ciebie? Z jednej strony przecież właśnie tego pragnę, tylko na to czekam. Jednak z drugiej nie wyobrażam sobie, że mogłabym zwrócić uwagę na kogoś innego, bo może jeśli poczekam, uzbroję się w cierpliwość, to ten cud w postaci Twojej osoby się stanie. Takie myśli towarzyszą mi przez cały czas pracy, aż do 3.30 rano, kiedy to oznajmiają nam, że to tyle na dzisiaj. Okazuje się, że nie mam jak wrócić do domu. Świetnie. Jak nie urok, to... Ku mojemu zdziwieniu facet, który wpadł mi w oko proponuje, że odwiezie mnie i moje koleżanki do domu. Zgadzam się. Nie dość, że wrócę do domu wcześniej, to jeszcze może w jakiś sposób nawiążę z tym facetem konwersację? Łapię się tej myśli jak deski ratunkowej. Poniekąd jest to moja deska ratunkowa, taka która pozwoli mi zacząć naprawdę żyć, przestać tak często myśleć o Tobie. Może istnieje szansa, żebyś nie był pierwszą myślą, z którą się budzę i ostatnią, z którą zasypiam. Wracam do domu przed 5 rano i po raz pierwszy od dłuższego czasu zasypiam z nadzieją, że może jeszcze dobrze, że może się z Ciebie wyleczę i zacznę normalnie żyć – i to może już całkiem niedługo.