Part three.

Bo ona ona imiona różne ma
Jedni wołają ją szczęście, niepojęte
Inni pani na K

Atlas Arena, Łódź. A jednak znowu tu jestem, łamiąc przy tym zasady swojej terapii odwykowej. Jednak od jednego z siatkarzy dostałam bilety na kolejny mecz Ligi Mistrzów, których grzechem by było nie wykorzystać. Wciąż się zastanawiam jak to się stało, że akurat ja je dostałam. Odsłaniam przedramię i mocno się w nie szczypię. Boli, co oznacza, że to nie jest sen. Mam idealne miejsce, bo na płycie boiska, dzięki czemu wiem, że szanse na złapanie siatkarzy są całkiem spore. Przez głowę przelatuje mi myśl, że gdybym wtedy, te trzy tygodnie temu miała taki bilet, to spełniłabym swoje marzenie i kto wie, może moje życie byłoby teraz całkiem inne? Szybko jednak odganiam tą myśl i skupiam się na rozgrzewce. Kilka chwil później rozpoczyna się mecz, który po raz kolejny kończy się wygraną Skry, dzięki czemu mają zapewnione wyjście z grupy na pierwszym miejscu. Podchodzę do barierki dzielącej mnie od siatkarzy i cierpliwie czekam na swoją szansę. Razem ze mną zebrała się spora grupka ludzi którzy napierają do przodu, przez co metalowa rurka wbija mi się w brzuch. Staram się znosić to cierpliwie, oddycham więc głęboko i się być spokojna. W końcu stopniowo podchodzą do nas siatkarze. Najbliżej mnie pojawia się Aleks, który mimo że nie grał w tym meczu, wyszedł z szatni specjalnie dla kibiców. Kiedy tłum się powoli się przerzedza, postanawiam podejść. Nogi mam jak z galarety, w brzuchu nieprzyjemne uczucie stresu, a w głowie jedną myśl „nie zbłaźnij się!”. Najpierw proszę a autograf i zdjęcie, następnie zagaduję o kontuzję. Powoli rozmowa zaczyna się rozkręcać, stres zniknął a pojawia się nić porozumienia. Pojawia się chyba standardowy temat – czym się zajmuję na co dzień. Zgodnie z prawdą odpowiadam, że studiuję, ale że nie zamierzam pracować w zawodzie. Wspominam, że chciałabym, aby moja praca była powiązana z tym, co kocham, czyli z siatkówką, najlepiej ze Skrą. Kiedy kończę, zapada kilkuminutowa cisza. Widać, że Aleks się nad czymś mocno zastanawia, po czym posyła mi jeden z tych swoich cudownych uśmiechów. Pyta, czy miałabym coś przeciwko wymienieniu się numerami telefonów. Oszalał? Jak mogłabym mieć coś przeciwko! Szybko zaprzeczam, czym wywołuję u niego kolejny uśmiech. Dyktuje mu swój numer, a Aleks go zapisuje. W tej samej chwili ktoś go woła, więc rzuca mi krótkie „odezwę się” i kieruje swoje kroki w stronę tego, kto go wołał. Nagle zatrzymuje się, odwraca w moją stronę i mówi:

– A tak w ogóle jak masz na imię?

– Malwina.

Posyła mi ostatni uśmiech i odchodzi, nie odwracając się już za siebie. Widzę, jak grupka hotek łypie na mnie spod oka, więc czym prędzej się ulatniam. Jeszcze gotowe mi coś zrobić - kto wie, co czai się w tych ich główkach.

Wychodzę więc z Atlas Areny jeszcze nie do końca przekonana, że to, co się przed chwilą wydarzyło, to nie jest tylko sen. Kieruje swoje kroki w stronę dworca autobusowego. O tej porze nie ma żadnego bezpośredniego pociągu do Warszawy, a na autobus muszę czekać do 1 w nocy. Mam więc sporo czasu, żeby przeanalizować to, co się przed chwilą stało. Bo czyżby cuda się jednak zdarzały?

~*~

Siedzę wygodnie w fotelu z netbookiem na kolanach. Jak co dzień przeglądam nowe wiadomości ze świata siatkówki, po kolei wchodząc na wszystkie ulubione strony związane z tą dyscypliną sportu. Jedna z nich informuje, że jesteś w Łodzi. Ale jak to możliwe? Ty? W Polsce? Oczywiście pojawiają się od razu komentarze, że rozwiązałeś kontrakt z Dynamo, co wydaje się równie absurdalne, jak śnieg w środku lata. Po kilku godzinach potwierdzasz to sam – jesteś w Polsce po to, aby leczyć swoją kontuzję. Postanowiłeś skonsultować się z lekarzami reprezentacji, ponieważ oni najlepiej znają Twój organizm. Nie wierzę. Byłeś w Łodzi w tym samym czasie, co ja. Dziwne uczucie mnie wypełnia. Uczucie żalu, rozczarowania, ale też jakiejś nadziei. Potwierdza się, że wcale się z Ciebie nie wyleczyłam, że tylko zagłuszyłam swoją obsesję. Kogo ja chciałam oszukać? Siebie samą? Nie da się...

~*~

Minął już tydzień od ostatniego meczu w Atlas Arenie, a mój telefon milczy. Nie mam żadnej wiadomości od Aleksa i zaczynam się zastanawiać, czy to naprawdę się wydarzyło. Może zaczynam powoli wariować? Staram się nie przejmować i żyć jak gdyby nigdy nic. Zbieram się więc na zajęcia – od czasu do czasu muszę się pojawić na uczelni, żeby mnie w ogóle do sesji dopuścili. Siadam gdzieś na końcu sali, wyciągam netbooka i oglądam zdjęcia z najnowszej sesji zdjęciowej Skry. Koleżanka siedząca obok zagląda mi przez ramię. Nagle, ni z tego ni z owego pyta, czy chciałabym ich poznać. Kiedy patrzę na nią pytająco mówi, że zna fotografa, który pracuje dla jeden ze sportowych gazet i często jeździ na takie wydarzenia. Proponuje mi, żebym pojechała z nimi do Częstochowy na mecz Skry z Reprezentacją. Bez wahania się zgadzam. W moich planach był wyjazd na ten mecz, lecz na tydzień przed koleżanka, która miała ze mną jechać po prostu mnie wystawiła. To był swego rodzaju cios ponieważ wiem, że jest spore prawdopodobieństwo, że będziesz na nim Ty. No i Aleks. Obiecuję sobie, że tym razem nie zaprzepaszczę takiej okazji. Częstochowo, nadchodzę!

*

Pierwsza noc z trwającego trzy noce maratonu w pracy za mną. Padam na twarz, bo dopiero dotarłam z pracy do domu, ale jeśli teraz nie dodam rozdziału, to obawiam się, że nie wstawię go później. Tak więc oddaję trójeczkę w Wasze ręce, a sama idę oddać się w objęcia Morfeusza ;)

Enjoy!